دیار گیل

 شعر زیبای دیار گیل از دکتر میرجلال الدین کزازی

دیارِ گیل

تقـدیـر درفـکَنـد  مرا در  دیـارِ  گـیل؛                  آن سـرزمیـنِ خـرّم و آن مَرغـزارِ گیـل.

گویم تو را که هیچ دیـار و تبـار نیـست،               سرسبـز و پاک همچـو دیار و تبـارِ گیل.

بگذر به سوی لانگ» و ییلاق» و می نگر؛           شوریـده سر، مـواهبِ باغ و  بهارِ گیـل.

آسـودم  از  مصـایبِ  دوران  چو آمـدم،                از  دسـتـبردِ حادثـه،  در  زینـهارِ گیـل.

از  یادِ روزگـار،  چه گـویی  که  رفته اند                مـردان  جنگـدیدة  پیکـارْ  کارِ  گیل؟!

بس قصّـه ها که در دلِ  تاریخ مانده است،                از پـردلانِ  صف زده، در کـارْزارِ گیـل.

بشنـو؛ هنوز جنگلِ گیـلان فسـانه گوست،          از کوچکِ» بـزرگ که شد شهـسوارِ گیل.

هر گه  سخـن  ز بـوعلی و دانشـش رود،             همدوشِ وی، سخن رود از گوشیـارِ» گیل.

طبـعِ خزانْ گرفتـه  بهـاری دگـر گـرفت؛                تـا آمـدم  ز خطّـة ری،  رهسپـارِ گیـل.

نشگفت اگر ز شور، قرارش به شعر نیست؛             طبعِ سخنـور است کنـون بیـقـرارِ گیـل.

بر گـوشِ گیـلْ دختـرکـان گوشـوار بـاد،                این گوهـرانِ شعر که گـردد  نثـارِ گیل!

زروان! به شـوق، شاعر کرمانـشهان  فکَند،               از  شـور شعـر، غلـغله ها در دیارِ گیل.

لاهیجان- آذر 1